Je bestaat door de ogen van de ander. Dit is een uitspraak van de Belgische (en voor mij meest inspirerende) psychiater Dirk de Wachter uit zijn boek Vertroostingen.

Bestaan door de ogen van de ander… Ik vroeg het mij af, klopt dat wel, want het roept ook weerstaand bij me op. Nee, natuurlijk besta ik ook zonder de blik van de ander. Ik draag toch zeker mijn eigen lot en sta zelf in de wereld? Maar helaas bleek dit vooral een uiting van mijn interne onafhankelijkheidsstrijd…

Want heel eerlijk, de blik van de ander is nodig. Die doet iets met me. Die maakt me blij, maakt dat ik voel dat ik leef. Of hij maakt me bang en zet me daarmee in beweging, maar ook dan leef ik. Ik kan geruststelling vinden in de blik van de ander.

Maar wie ben ik dan als niemand kijkt? Deze vraag stel regelmatig aan mijn coachees, maar hoe langer ik er zelf over nadenk, hoe gelaagder deze vraag is. Ik zou me eerlijk gezegd leeg en verlaten voelen. Het doet me ook altijd denken aan die film van Cast Away waar Tom Hanks moet overleven in zijn eentje op een eiland. En waar hij dan toch een bal tot mensje omtovert, voor het denkbeeldige gezelschap, voor de blik van de bal. En ik zou me afvragen voor wie doe ik het dan? En dit is anders dan even een paar dagen niemand zien en in mijn eigen bubbel leven, die momenten zijn heerlijk. Maar dit gaat dieper dan dat. Zonder de blik van de ander ben ik uiteindelijk niemand. En nee, dit voelt ook niet als ego, dit is een levensbehoefte en een troost.

𝐈𝐧 𝐝𝐞 𝐛𝐥𝐢𝐤 𝐯𝐚𝐧 𝐝𝐞 𝐚𝐧𝐝𝐞𝐫 𝐰𝐨𝐫𝐝 𝐢𝐤 𝐡𝐞𝐫𝐢𝐧𝐧𝐞𝐫𝐭.

De spreuk die al jaren onder mijn posts zet is: “ik zie je” en misschien (al zou ik me er nooit aan durven meten) bedoel ik hetzelfde als Dirk. Ik zie je. Ik zie jou, soms misschien wel meer en beter dan je jezelf ziet. En ik vind het fijn als je mij ook ziet, soms liever ook een beetje meer of beter dan ik mezelf zie.

𝐖𝐢𝐞 𝐤𝐢𝐣𝐤𝐭 𝐞𝐫 𝐧𝐚𝐚𝐫 𝐣𝐨𝐮 𝐯𝐚𝐧𝐝𝐚𝐚𝐠? 𝐄𝐧 𝐧𝐚𝐚𝐫 𝐰𝐢𝐞 𝐤𝐢𝐣𝐤 𝐣𝐢𝐣?

𝐈𝐤 𝐳𝐢𝐞 𝐣𝐞!
🧚‍♀️
www.praktijkeigen.nl