Het was een mooie parallel. De behoefte van mijn coachee om gezien te worden door haar leidinggevende en de behoefte die ze als kind al zo goed kende om gezien en gehoord te worden door haar ouders.
En daar lag de oorsprong van haar uitdaging.
Want door die diepliggende behoefte ging ze nu telkens haar eigen grenzen op werk over. Zichzelf uit het oog verliezen en vooral haar hoofd aan het werk.
Tijdens de coaching zoomde we in op de relatie met haar ouders. Haar vader inmiddels overleden, haar moeder volgens haar oud. Ze vond het oprecht lastig om een gesprek met haar moeder te voeren, nog steeds, zelfs als volwassene.
We deden een mini opstelling waarbij we op vloer ankers haar vader en haar moeder schreven. En zij ging tegenover haar ouders staan.
Gewoon kijken.
Gewoon voelen.
Hoe is het om naar je vader te kijken?
Wat voel je?
En hoe is het om naar je moeder te kijken? Wat voel je? Lukt het je om dichterbij te komen?
Wat zou je willen zeggen tegen ze?
Hoe voelt hun blik op jou?
Deze oefening gaf mijn coachee direct het inzicht dat ze veel draagt voor haar ouders. Dat ze, ondanks dat haar vader er niet meer is, nog steeds de keuzes maakt die hij het beste zou vinden. Alsof ze nog steeds zijn goedkeuring wilde hebben. Idem voor haar moeder. Ze zorgde voor haar voorbij haar eigen grenzen.
Ik gaf mijn coachee de opdracht om te gaan schrijven. Een brief aan haar vader. Een brief aan haar moeder. Zonder die op te sturen. Alleen voor zichzelf om haar gevoelens woorden te geven.
Om uiteindelijk te komen tot volledige acceptatie van je ouders. De wetenschap dat zij alles hebben gegeven wat in hun machte lag. Zij hebben hun 100% gegeven.
Heel veel mensen hangen onbewust veel aan de wensen en verlangens van hun ouders. Ook als volwassene. Inzicht daarin helpt om jezelf vrijer te maken. Zodat jij je echte eigen keuzes maakt.
Wil je weten wat een opstelling voor je kan betekenen? Of keertje meedoen?
Meld je aan via www.PraktijkEigen.nl
Ik zie je!
๐งก
